2375. چای به وقتِ قند

۱. با همه آدم ها کاملا در وضعیت مصالحه به سر می برم. یک زمان هایی که به ناچار به خودم فکر میکنم, از خودم می پرسم, علت این همه انفعال چیست؟ دقیق می شوم و گذشته را بیشتر می کاوم. همه مقصرند؟ و من مسئول نیستم؟ نه ... منصفانه نیست. سخت گیر بودن هایم برای انتخاب, برای کوچک ترین حرکت رو به جلو, ظرافتی که لازم است, نتیجه های دلبخواه و مورد انتظارم ... نمی دانم ... سهم کدام یک بیشتر است. اما چرا تا این اندازه دست از همه آدم ها و همه چیزها کشیده ام ...

۲. از همین روزها حالم دوباره می رود به سمتی که موج موج دلتنگی نصیبش می شود. 

۳. هزاربار ... هزاربار ... گفتم که رهایم کنند ... گفتم که بیخیال من ... گفتم به هر اندازه تغییر, چندین برابرش اندوه ... اندوه ... اندوه ... هیچ کس نفهمید.