3788. سلامی به سلامتی.

۱. همیشه بعد از هر آشنایی, نگرانیم بیشتر می شود. مدام یکی از درونم تقاضا دارد که حرف های نابجا و نا به وقت به میان نیاید. که بی مهری کلامی و بی احترامی شکل نگیرد. دلش می خواهد این آشنایی ختم به خیر شود. اصلا ماندن و ادامه دادن تا ابد پیشکش! فقط ای کاش آرام باشد و محترم. دست خودم نیست که با اولین جمله نابجا, انگار یک تکه سنگ می افتد توی دلم که مدام قِل میخورد اینور و آنور. هرچقدر هم به توضیحات و تفصیلات بعدش گوش می دهم, فایده ندارد که هیچ, رنگ دلم هم می شود آبی سرمه ای.

۲. این روزها کلیپ هایی که علی منتشر میکند را کمتر می بینم. هم یاد ایام گذشته و آن خاطرات غروب های اصفهان می افتم و هم لهجه ام ناخواسته می چرخد. یکجور ناجوری می شود که خودم را هم کلافه می کند. آیا این همه ترکیب لهجه قبلی بس نیست؟!