3836. پیش دیوان مبر اندوه دل و مگری.

۱. جایی خواندم استانبول شهری است با بندرها و کافه های شلوغ که شبانه روز پر و خالی می شوند از آدم های شاد و زنده! اما این حقیقت انکار ناپذیر است که حزن همچون سنجاقی چسبیده به سینه استانبول.بنظرم این فقط استانبول نیست که غمزده در کنار آب به پهلو دراز کشیده. من شهرهایی دیده ام که میان چهار جهت پر از آب و ماهی, رو به آسمان لَمیده اند و اشک می ریزند. شهرهایی با برج های زیبا و قیمتی. اما هنوز ندیده ام شهری که بشود با نگاهش کمی از اندوه و غم درون را کاست. این درست نیست که بگوییم ما غم هایمان را توبره می کنیم و از اینور به آن ور با خودمان می بریم. آوارگان همیشه پناه می برند به کمی آرامش و همیشه بی نصیبند.

۲. پروین اعتصامی